توانایی‌های خیال و نسبت میان زیبایی طبیعی و هنری از نظر جوزف ادیسون

جوزف ادیسون با تمرکز بر ادراک زیباشناختی، شأن خیال را به عنوان یک نیروی خداداده­ی ذهنی که چندین امکان مثبت و منفی برای لذت بردن فراهم می­کند، بالا می­برد. بخشی از نیروی خیال بدور از هر گونه علائق و انگیزه­های معرفتی، توأم با یک نگرش بی­غرض، میان حس و فاهمه آزاد عمل می­کند و لذات اولیه را از ابژه­های طبیعی یا حاضر و لذات ثانویه را از تصور و بازنمایی آنها موجب می­شود و این گونه ضرورت ارتباط هنر و طبیعت تأیید می­شود. در این مقاله به منظور بیان این که چه نسبتی میان زیبایی طبیعی و هنری برقرار است، تلاش می­شود شرح مبسوط­تری از کارکردهای شناختی، معنوی و زیباشناختی خیال عرضه شود. همچنین از آنجا که نظریه خیال ادیسون، آرام­آرام زمینه­ی رویکرد ذهنی را در تعریف تجربه زیباشناختی فراهم می­کند، تلاش می­شود تبیینی از چرایی وقوع تجربه زیباشناختی در مواجهه با زیبایی، هماهنگی و عظمت در طبیعت حاصل شود و در نهایت این که چگونه امر نو یا غیرمتعارف در خلق تجربه زیباشناختی می­تواند به هنر در برابر طبیعت، امکانی مضاعف ببخشد. برای تحقق این منظور، داده­های این پژوهش از طریق مطالعه­ی کتابخانه­ایِ آرای ادیسون و شارحان وی گردآوری شده، سپس توصیف و تحلیل می­شوند.